Depressie
Is het je wel eens opgevallen? Hoe vaak klinkt het om ons heen: ‘Ik ben depri’ of ‘ik zit in een dip’.
‘Voel me vandaag zo depressief’.
En laten we eerlijk zijn, soms hebben we echt een ‘bad hair day’.
Natuurlijk, sombere en deprimerende gevoelens sijpelen door in ons leven. In andere gevallen hebben we het idee dat er hele stortvloed aan gevoelens over ons heen worden gestort.
De verzuchting: ‘Hoe kom ik eruit?’ Het kan vanuit je tenen komen en hoe gewenst zou het verlossende antwoord zijn hoe dat zou moeten.
Aan het ‘Hoe kom ik eruit?’ zit nog wel een mooie zijde. Hoe dat mogelijk is?
Als je kijkt naar de manier hoe de vraag is gesteld, zit je alweer – dan nog wel verzuchtend – in de modes van daglicht weer zien. Er is nog veerkracht, de rek zit er in en totale wanhoop lijkt te ontbreken. Het ‘hoe’ is al een tweede of derde stap verder en rijkt uit naar het vinden van een oplossing.
Ook de uitspraak: ‘Ik kom er niet meer uit!’ wordt wel eens gebezigd. Een uitspraak van mensen die zich zwaar vermoeid voelen, het gevoel dat hun lichaam delen van lood zijn. Willen slapen en niet kunnen slapen. Voortdurend piekeren, gedachten met gedachten bestrijden en afleiding zoeken tot het niet meer lijkt te lukken.
Terugdenken aan de eerste geschreven zin. Ik denk dat die heftigheid vaak niet ervaren wordt bij het roepen van een dipje te hebben.
Zou het kunnen dat?
Wanneer depressie je leven verstoort, je mensen daarmee maar niet mee wil vermoeien. Je uiterlijk zo goed mogelijk je leven inricht en succesvol lijkt. En gefocust wil zijn op dat deel, zodat de strijd van binnen even niet gevoeld wordt. Je schaamte en schuld wegduwt. Je zelfbeeld opgepept wordt.
Zou het kunnen dat?
Je min of meer gedwongen voelt om je beste been voor te zetten. De omgeving kan soms zo hard zijn. ‘Ga naar de psychiater. Laat je opnemen. Ga pillen slikken.’ Of net iets te hard achter je rug om horen ‘Die is gek!’ Hoe zwaar is dat. Niet alleen met jezelf worstelen maar het ook nog te doen hebben met woorden die goed bedoeld lijken te zijn, maar toch de plank misslaan.
Precies en toch even bij de misgeslagen plank stilstaand: Naar een psychiater gaan, je laten opnemen en soms medicatie slikken. Het kan heel goed meewerken in herstel. Het is niet de inhoud dat maakt dat je het beste beentje voorzet. Het is de manier hoe het gezegd wordt en soms ook door wie.
In mijn opleiding heb ik een boek gelezen met de titel ‘Depressie is geen ziekte’ (Bob Vansant).
Daaruit haalde ik dat depressief zijn geen stoornis is, maar een verstoring. Het kan zelfs gezien worden als een kruispunt in het leven.
Wat het ook is; Als je er mee worstelt of wanneer je ernaast staat, het kan zo moeilijk zijn. Je machteloos laten voelen. Toch ben je – als je te maken hebt met depressie in je omgeving – niet machteloos. Door de mens naast je te zien en gezien laten worden en mee-te-leven, kan het voor het moment al een opluchting geven en een bevestiging zijn dat ieder mens gelijkwaardig is.
Christiaan, 6-1-2021